De kleine wollige pootjes van een jonge hond trippelde over de verharde aarde. De zon zat nog diep verscholen achter de horizon, maar de hond voelde zich warm van opwinding. De opstuivende blaadjes lieten een spoor van kale grond achter. Het trok langzaam over het dorre land. De zomer was erg warm dit jaar, misschien een beetje te warm. Geen druppeltje had de grond kunnen bereiken. Het leek alsof ze verdampten onder de hitte van de warme zon. Vandaar dat deze pup zijn nest had verlaten. Of eigenlijk haar nest. Ze wou avontuur. Haar oude gezin zou haar toch niet missen. Ze was anders. De anderen, haar broers en zussen, lagen 12 uur per dag te slapen of te zogen. De andere helft van de dag liepen ze lief en schattig rond voor de bezoekers. Haar baasjes wilden hen verkopen, dus vroeg of laat zou de band tussen zij en haar moeder toch verscheurd worden. En dat kon niet. Ze zou weglopen. Maar nu, in het groene bos voelde ze zich vrij. Een golf van nieuwe geuren overspoelde haar. Ze kwam hijgend tot stilstand. Ze stond aan de voet van een berg. Waar kon ze heen? Omkeren, dat was geen optie. Ze wou geen stap dichterbij haar oude huis zetten, dus ze besloot de steile helling omhoog te kiezen.
Uitgeput zakte Jojo door haar vermoeide pootjes. Nee, haar lichaam was niet voor dit soort klimafstanden gebouwd. Ze zou er nog wel aan wennen… Toch? Ineens was Jojo niet zeker meer van haar zaak. Wat moest ze doen als ze niemand tegenkwam? Ze zou niet terug gaan, en zeker vanavond niet. Ze zou ergens moeten overnachten. Hulpeloos zocht ze naar een grot. Wat ze zag was niet wat ze had verwacht. Het was een klein vochtig hol, koud doordat de zon het nooit had bereikt. Rillend kroop ze erin. Ze was erg boos op zichzelf. Hoe kon ze in Hemelsnaam denken dat er hier een prachtig leven op haar te wachten stond? Een koud, stinkend leven, dacht ze spottend. Trillend viel ze in een diepe, onrustige slaap.
Index 
