Little rose petals ♥

Open.

Een bries trok zo hard aan de bladeren dat het enkele slachtoffers vond. Zowel roze als witte blaadjes vulden de lucht, gaven de plek wat vredigs. De pluizige Japanse Spitz stond aan de rand van het rozenveld, staarde naar de kleine roosjes aan zijn voeten. Die aan de rand kregen nooit zoveel zon als de rest, dus bleven ze altijd kleiner. Dit zorgde ervoor dat het veld egaal van hoogte veranderde. Het witte hondje leek ietwat afwezig, zijn ogen dof. Hij hapte één keer naar adem en slaakte vervolgens een diepe zucht. Hij sloot zijn ogen en hief zijn neus omhoog. Zijn ogen langzaam openend trippelde hij langzaam het rozenveld in.
De rozen werden steeds hoger en al snel waren zijn poten verdwenen tussen de bloemen. Een paar tellen kreeg hij er een benauwd gevoel van; alsof iemand hem vastpakte en probeerde naar beneden te trekken. Hem wou laten verdrinken in dit meer van rozen. Maar dat gevoel verdween naar een tijdje. Hij was hier nog niet zo vaak geweest, dus het was nog wel rennen. Vooral met zijn lengte, hij was de grootste niet. Zijn witte vacht ging op in de witte bladeren van de planten. En als je niet goed zou kijken zou je hem waarschijnlijk ook niet zien, pas als je op de details lette.
Een paar meter van de kersenbloesem verwijderd bleef hij staan. Net niet onder in de schaduw ervan. Hij keek op, naar de blaadjes ervan. Een zwakke glimlach sierde zijn snoet. Wat was deze plek toch mooi… Als pup was hij hier nooit geweest, zijn ouders waren vast bang geweest hem kwijt te raken; want in die tijd was hij nog kleiner. Maar nu was hij groot genoeg om boven de rozen uit te komen, en kon hij gaan en staan waar hij wou. Oké, eigenlijk moest hij toestemming hebben van Autumnleaf. Maar het altijd werkende Ik-was-wat-planten-zoeken smoesje had hij altijd paraat. Pakte gewoon de eerste beste naam van een zaad of plant die hem te binnen schoot. En tot nu toe was hij er altijd goed vanaf gekomen.
Hij spitste zijn ogen, keek over zijn schouder. Hoorde hij nou iemand? Zijn donkere ogen zochten het gebied af. Hij kende geen andere hond die zo wit was als hemzelf. Dus niemand zou zich hier zo goed kunnen camoufleren als hij. Uiteindelijk spotte hij een gestalte, ergens in de verte. Maar de wind stond niet zijn kant op; en de hond was te ver weg om zijn geur goed te kunnen ruiken. Hij zou op het moment niet zo een twee drie kunnen zeggen of deze hond tot de Moonpack behoorde.