Guarding the camp

Met haar poten onder haar kop lag Honeyward bij de ingang van het WavePack camp. Met een oog hield ze de ingang in de gaten, het andere liet ze vermoeid dicht. Ze was een van de nieuwe Guards van de Pack. Ze was trots op zichzelf. Haar moeder zou ook trots op haar zijn geweest, waar ze ook was, wist Honeyward. Ook al was ze het er niet mee eens geweest dat Honeyward, toen nog Honey, was weggevlucht van haar leven als een Collardog om het veel spannendere leven als een PackDog te leiden. Hier had ze tenminste iets aan haar goede conditie en haar sterk ontwikkelde zintuigen. Ze miste haar leven dat gevuld was met rondjes lopen aan touw en het eten van droge brokken of slappe smurrie geen seconde. Ze was blij dat ze werd opgenomen in de WavePack, waar ze na ongeveer 2 lentes en 4 manen was gepromoveerd tot Guard. En hier zat ze dan: de veiligheid van de Pack lag in haar handen. Ze voelde zich voor het eerst in haar nog korte leven ergens bruikbaar voor.
Deze ochtend har Honeyward expres gekozen voor haar plekje bij de ingang van het kamp. Ze hield ervan om alleen te zijn. Af en toe kwam er een Packgenoot binnen van de jacht of van een patrouille. Honeyward zei dan niet veel. Ze sloot zich helemaal af van de andere honden en richtte zich op de lucht, de trillingen door de grond, de geluiden die ze opving.
Ergens in de verte klonk het geluid van pootstappen op dorre grond. Meteen rezen de witte haren in haar nekvel op. Indringers! Honey snoof de lucht diep in, maar de wind stond niet haar kant op. Meteen sprong ze op en liep grommend naar het geluid toe. De pootstappen waren niet ver van haar verwijderd, maar de hond zien of ruiken kon ze nog steeds niet. Ze voelde aan de dendering die door de aarde dreunde dat ze de mogelijke indringer kon aanvallen als het nodig was. Hij was niet te groot voor haar. Niemand was te groot voor haar. Ze moest de Pack beschermen.

{Somebodeeh? (:}

Twee bijzondere lichtgele ogen keken naar voren en grote poten stapte in het water. Het water kwam nu tot haar middel en soms weer wat hoger, ze was vlakbij het kamp, daar zal ze haar vers gevangene forel op de prooistapel leggen en kijken hoe het in het kamp toe gaat. Ze was helemaal nat, maar dat gaf niet, aangezien het vandaag warm was en ze vlug opgedroogd zal zijn. Toen ze bij het kamp aankwam, ging ze niet via de ingang, maar anders. Toen ze het eiland opging, hoorde men pootstappen op de droge grond. Dus ook Honeyward, de Guard die bij de ingang de wacht hield. Wolfclaw bleef rustig staan, toen ze gegrom hoorde, Honeyward had haar opgemerkt. De grote teef liep richting de naderde Honeyward en begroette haar vriendelijk, ''Hoi Honeyward, ik zie dat je het goed doet, er is geen indringer in het kamp'' ze wachtte even en ging weer verder. ''Je kunt straks wel even de grenzen bekijken, ik zal wel met je mee gaan'' beval ze de hond. Honeyward was vroeger een Collardog geweest, een leven wat ze niet verdiende, nu was ze een trotse lid van de Wavepack. ''Ik ga eerst nog wat dingen in het kamp regelen, zodra ik klaar ben, kunnen we gaan'' vervolgde ze en ze ging even zitten. Toen er een pup langs rende, pakte Wolfclaw hem bij zijn nekvel, zodat hij het kamp niet uitging. Wolfclaw stond weer op en keek omhoog, ''Het is een rustige tijd, te rustig als je het mij vraagt.'''ze pauzeerde even, nadenkend over deze tijd. ''We moeten op een aanval berekend zijn, ik zal met de leider overleggen'' vervolgde ze en toen draaide ze zich om, maar bedacht zich opeens. ''Honeyward?'' ze draaide zich weer om, ''Hoe vindt je het hier? Verlang je niet soms naar je vroegere leven?'' vroeg ze aan de Guard.

Het dreigende gegrom achter in haar keel trok langzaam weg toen Honeyward zag dat het Wolfclaw was die met een versgevangen forel naar het kamp kwam. 'Hoi Honeyward, ik zie dat je het goed doet, er is geen indringer in het kamp,' zei ze. Dit gaf Honeyward een trots gevoel. Ze kreeg een complimentje van een van de grootste gezagvoerders van de Pack. De haren in haar nek gingen weer liggen. Daarna stelde de hond voor om samen de grenzen langs te gaan, al klonk het een beetje opdringerig. 'Wie moet dan het kamp bewaken?' vroeg Honeyward. Ze wilde het kamp niet zonder beveiliging achter laten. Wat Wolfclaw daarna zei maakte haar zorgen nog iets groter. Een aanval? 'Wolfclaw, we kunnen het kamp dan toch niet zomaar achterlaten? Stel je voor dat er een andere Pack binnenvalt. Ik rook jou niet eens op 10 sprongen afstand!' Een beetje onwillig schudde ze haar kop. 'Ik denk dat ik in het kamp moet blijven.' Net toen Wolfclaw opstond om weg te lopen en Honeyward weer lekker alleen kon zijn, draaide Wolfclaw zich om. 'Hoe vindt je het hier? Verlang je niet soms naar je vroegere leven?' Meteen kreeg Honeyward een vijandelijk gevoel. Was dit een vraag om te testen of ze het wel zou uithouden als lid van de Pack? Maar van Wolfclaw verwachtte ze niet dat die zo'n streek zou uithalen. En bovendien; niks beter dan het leven van een Pack. Voor geen jaarvoorraad konijn zou ze haar leven als Packlid opgeven, vooral niet nu ze een belangrijke rang had gekregen. 'Natuurlijk niet,' snauwde Honeyward, maar het was niet gemeen bedoeld. 'Ik mis er niks van. Af en toe denk ik aan mijn moeder, maar ik heb eerder medelijden met haar dan dat ik terug verlang naar mijn oude leven.' Honeyward raasde een beetje door. Ze haalde diep adem en kwam weer tot rust. 'Ik heb zo mijn keuzes gemaakt, en daar moet ik mee leven,' zuchtte ze uiteindelijk. Met een sip gevoel voelde ze hoe haar halsband opeens strakker leek te zitten om haar nek. Die halsband was het enige wat haar aan haar moeder herinnerde. Ze had, toen ze zich bij de Pack aansloot, besloten om hem om te laten. Het zou haar eigen probleem zijn als hij haar in de weg zat met jagen, waar ze tot nu toe geen last van had gehad. Maar over gevechten... Er trok een rilling over haar ruggengraat. Ze had nog nooit een gevecht meegemaakt. Ze wist dus ook niet of haar halsband haar daarin zou hinderen. Maar misschien zou ze daar snel genoeg achter komen, als Wolfclaw gelijk had...