"Een wolf? Ha!" een spottende lach weerklonk uit het struikgewas. Jojo legde haar oren plat in haar nek, maar haar nieuwsgierigheid won het van haar angst. Aarzelend zette ze een stap naar voren. "Eh, hallo?" een bruine hond met puntige oren kwam uit de struiken opgedoken. "Geen wolf, maar een Duitse Herder!" de bruine pup hield zijn hoofd fier omhoog, blijkbaar trots over zijn afkomst. "Een pup?" ongelovig trok Jojo haar wenkbrauwen op. "Kijk naar jezelf, aan je grootte te zien ben je niet veel ouder dan ik, jonger zelfs," de herder nam Jojo aandachtig in zich op. "Eh, sorry, maar wat is je naam?" vroeg Jojo een beetje verward door de ontmoeting. "Ik," begon de pup trots, "Ik ben Briarpaw!" Jojo kneep haar ogen samen. De naam, hij leek verdacht veel op de naam uit de droom. ..Brightsong.. wat had dit te betekenen? "Ik mag eigenlijk niet in de buurt komen van de Rogue gebieden, maar jou geur trok me aan," wat raar keek Jojo hem aan. "Je ruikt naar de MoonPack," dat hielp Jojo niet veel verder. Verklaring zou ze later wel krijgen. "Zegt de naam Brightsong jou iets?" de ogen van Brairpaw werden groot. "Hoe ken jij die naam? Zeg, ben jij soms een spion?" gromde hij. "Nee, nee, ik droomde het!" snel deed Jojo een stapje achteruit. Met samengeknepen ogen draaide Brairpaw zich om. "Kom mee," perste hij nog over zijn lippen. Het was Jojo niet ontgaan dat hij haar niet vertrouwde. "En zorg dat je me bijhoudt," en met die woorden was Brairpaw verdwenen.
Hijgend zakte Jojo door haar poten. De herder was veel te snel voor haar. Ze was hem kwijt. Ze keek om zich heen. Hoe moest ze hier ooit uitkomen. Ze hoorde geritsel in de richting van het struikgewas voor haar. Zou ze dan echt zo moeten eindigen? Een bruine snuit stak uit de bladeren. Daar kwam Brairpaw tevoorschijn. "Ga ik te snel voor je?" maar toen hij Jojo's gekwetste blik zag veranderde hij van stemming. "Sorry, we zijn er bijna," hij hielp Jojo met opstaan en nam zijn plaats voor haar weer in. Na nog een kort stukje lopen kwamen ze aan bij een plek die sterk naar honden rook. "Dit," begon Brairpaw, "Is mijn thuis,"
Dit had Jojo niet verwacht. Een grote berg lag voor haar. In de stenen berg zaten allemaal kleine grotten. In het midden, helemaal onderaan zat een groot gat. Honden liepen in en uit. Jojo's ogen werden groot. "Kom mee," zei Brairpaw, trots door haar verbazing. "Hebben honden dit gemaakt?" verbaasd liet Jojo haar ogen over de berg heen glijden. "Nee gek, dit is het werk van mensen, ze zijn hier al lang geleden weggetrokken. Ze zeggen dat en goud in deze gloeikristal in de berg zat," "Net als bij die grot?" verbaast gingen de wenkbrauwen gingen omhoog. "Denk het," antwoorde hij kortaf. Hij wende haar de rug toe en liep naar de berg. Hij verdween in de donkere ingang van het gesteente. "Wacht op mij!" en met die woorden verdween ook Jojo uit het zicht.
Index 
