Hoge bomen wierpen lange donkere schaduwen over het smalle paadje. De grond was vochtig, vele soorten mossen en schimmels hadden hun wortels hier in de grond geslagen. Torretjes kropel over het eeuwe oude pad heen. Waar dit pad naartoe zou leiden was voor Jojo een vraag. Ze legde haar oortjes plat in haar nek en liet haar kopje angstig wat lager zakken. Haar pluizige staart trilde zacht tussen haar achterpoten. De zon was achter een wolkenmassa verdwenen, maar toch scheen er een helder licht door het bos. Jojo volgde het en hoopte zo het einde van dit bos te naderen. Maar hoe verder ze liep, hoe dichter de bomen tegen elkaar stonden. Al snel had Jojo het plan zich om te draaien, maar achter haar lag een lege diepte. Geschokt deinsde ze achteruit en knalde op tegen een harde, koude wand. Voorzichtig draaide ze zich weer om. Ze volgde de stenen muur tot ze bij een grote opening kwam. Het zag er niet uit als de uitgang van een grot, meer als de opening van een eeuwenoude tempel. De randen waren ingegrafeerde tekeningen van honden. Grote, machtige honden met grote koppen en scherpe klauwen. In alle angst rende Jojo naar binnen. Met een enorme klap werd de poort, de ingang van de grot dichtgesmeten. Even was alles donker. Maar ineens ontdekte Jojo een licht. Net zo'n licht als ze eerder op de dag had gezien. Hij kwam vanuit een tunnel, hij verlichte de grot, ook al was het maar zwakjes. Z ontdekte dat deze grot een heel gangenstelsel had. Ze besloot het beste; ze zou naar het blauwe licht gaan.
Kleine nageltjes tikten op de stenen vloer toen Jojo de kamer binnenkwam. Ze sperde haar ogen open. De hele kamer was bezaait met glimmende gloeiende kristallen. In het midden van de kamer stond een hele grote rots, met daarin een kristal dat nog helderder scheen dan alle andere kristallen. Zacht raakte Jojo de steen aan, en dit gaf haar de dwang om te gaan slapen. Zacht hoorde ze een stem iets fluisteren. Ze was nog net wakker genoeg, of misschien wel bijna zo in slaap dat ze het nog net kon verstaan.. "..Brightsong.."
Met een ruk word Jojo wakker. Tegen haar verwachtingen in is ze blij dat ze gewoon in de muffige grot is. Het zonlicht verwarmt en verlicht de nauwe grot. Langzaam wurmt Jojo zich uit het nauwe ding. Ze strekt haar pootjes en een gaap ontsnapt uit haar mond. Jojo's maag begint te knorren. Normaal had ze nu melk gekregen, of misschien wel pap, met van die zompige brokken.. Bah, hoe kunnen die mensen het verzinnen. Zou ze gaan jagen? Net al ze die beesten op de kast had zien doen? Achter zo'n schermpje kon vanalles gebeuren, dat had Jojo wel ontdekt. Al die dieren en mensen zaten opgesloten achter een soort beeld. Een teevee volgens haar familie. Maar nee, ze ging echt niet achter zo'n zielig konijn aanrennen. Ze kon hem waarschijnlijk niet eens te pakken krijgen. Zou ze hem kunnen doden? Och, naar bessen zoeken kan ook, bedacht ze stuch. Of misschien wel.. Een klein gilletje ontnapte uit haar keel. Ze keek recht in twee grote ogen! Twee woeste, gevaarlijk uitziende, moordlustige ogen! Hoorde ze daar nou iets grommen?! Ze deinsde achteruit. Twee witte kaken werden zichtbaar. "Een wolf!"
Index 
